donderdag 10 mei 2012

Waarom geen proces-verbaal?

Jeugdzorg valt direct onder de verantwoordelijkheid van de ministerie van VWS.
Provinciale verantwoordelijkheid is een zeepbel, net zoals die zogenaamde wachtlijsten voor kinderen die hulp nodig hebben.(Echte diagnosten worden door BJZ/ Gezinsvoogdij vermeden)
 
Dit Ministerie heeft in directe lijn productieafspraken gemaakt met de sector Stichtingen Jeugdzorg. Ik zeg met nadruk stichtingen en productieafspraken.{En dit ondervinden vele gewone, zich inzettende ouders! Er zijn lang niet zoveel asociale ouders als BJZ met haar aantal OTS-en suggereert, maar nooit concreet bewijst.}
 
Elke zelfstandige ondernemer weet dat wanneer je productieafspraken maakt, je tracht cijferaantallen te behalen. Dat heeft invloed op hoeveel geld je krijgt in dit of het volgende jaar: bezettingsgraden halen heet dat.
De gesubsidieerde weet dat hij tegen het einde van het jaar het geld op moet maken, zeker niet sparen, want anders krijg hij het volgende jaar minder geld.
 
Hoe motiverend is het voor een Stichting om een productiekind - ja een luxeproduct - terug te plaatsen en/of juist te voorkomen dat een kind uithuis geplaatst word, of misschien nog beter gewoon de doorverwijstaak tot de specialist uit te voeren: het recht op gezondheidszorg (met ook de diagnostische mogelijkheid dat het gewoon goed gaat in het gezin)?

Vanuit het Ministerie krijgen alle provincies in Nederland een grote zak met geld. Die mogen, in de praktijk moeten, verdelen onder deze Stichtingen. Dat is de provinciale verantwoordelijkheid en ze kunnen niets doen tegen de misstanden bij BJZ; het IPO (koepleorganisatie van de twaalf provincies) als een tandloze katvanger.
 
De raadsonderzoeker die werkt bij de kinderbescherming wat een onderdeel is van Justitie, hoeft (naar protocol de gegevens enkel van AMK of BJZ over te nemen) alleen beleidsmatig te trachten waarheidsvindinggetrouw te handelen... - 'handelen'- ..het is maar hoe je het bekijkt. Diagnostische waarheidsvinding, is niet wettelijk geregeld (het gezondheidsbelang van het kind naar IVRK art. 24).
Ik zeg nadrukkelijk beleidsmatig wel:
 
De kinderrechter daarintegen moet wettelijk volgens de wet op rechtsvordering artikel 20 en 21 wel aan waarheidsvinding doen (zie LJN BD1113), maar hoe?...vraag ik me dan af; immers de raadsonderzoekers hebben een adviserende en ook controlerende taak toebedeeld gekregen.
Hebben ze niet voldoende bevoegdheden? Ja, dat hebben ze wel, maar die hoeven ze niet te gebruiken. Laat staan dat een 'jeugdbeschermer' bij verzuim hierop afgerekend kan worden.

Ook ontbreekt het aan openheid, omdat familiezaken zich achter gesloten deuren afspelen, ook al wil het gezin het liever openbaar of met getuigen-deskundigen. Tevens ontbreekt beediging van de beschuldigende werker. Er is geen normering om tuchtrecht op gezondheidsniveau te meten of af te wegen, waarbij de jeugdbeschermers / jeugdzorgwerkers niet onder een tuchtrechtelijke beroepsethiek vallen.

Klachtrecht leidt vaak tot eerst een defensieve houding vanuit RvdK of BJZ, en BJZ wil daarbij het kind nogal eens straffen met minder contact met de ouders of met een uithuisplaatsing. De Inspectie Jeugdzorg doet enkel aan meta-analyse, zodat de fouten in individuele zaken (de details) niet gezien worden. Zo is er geen enkel valide kwaliteitscontrolemechanisme.

Word de kinderrechter door de raadsonderzoeker wel in het gelegenheid gesteld fatsoenlijk zijn of haar werk te kunnen doen?
 
Hoe zit het eigenlijk met de rechtsbescherming voor de burger?
Daar kan ik heel helder over zijn:
 
Er word per fax door de raadsonderzoeker (op suggestie van BJZ) een spoeduithuisplaatsing aangevraagd en verstrekt. Het kind word weggehaald en ongeveer 10 dagen later kunnen de ouders voor het eerst bij de kinderrechter terecht. En daar blijkt dat die weinig tijd heeft om te wegen, als die de ouders al serieus neemt.
 
De politie gaat voor de uithuisplaatsing mee, samen met de raadsonderzoeker en een jeugdzorgmanager van een Stichting, om een kind uit huis te halen. Heel politiek correct noemen we dit: 'om de orde te handhaven’, want een spoedbeschikking is een uitvoeringsbevel. (bevel=bevel).
 
De politie weet vaak inhoudelijk helemaal niets en hun taak is ook niet om de burgers te beschermen, maar orde te handhaven. Wanneer de orde hersteld word en de burger als gevolg daarvan zich beschermd voelt, is dat mooi meegenomen. Dat het kind een trauma oploopt (Afgestaan - Nancy Verrier), daar maalt de jeugdbeschermer niet om, en de politie weet dat niet.
 
Overigens wordt er geen mutatie of een procesverbaal opgemaakt bij de politie. En wanneer ouders zelf nadien met veel moeite aangifte gaan doen zal het O.M er vaak niets mee doen.

Inmiddels zijn ouders dan reeds zo verwikkeld in civiele procedure's, dat er niets mee gedaan kan worden. Er liggen gerechtelijke uitspraken en ze moeten ervoor waken dat het strafrecht niet word misbruikt om civiele zaken mee te beslechten.
Daar is ook al een woord voor: Trias Politica tussen het civiel en het strafrecht.
 
Het OM en de politie en de kinderbescherming vallen onder Justitie.
 
Waarom wordt bij voorhand geen mutatie en of een procesverbaal opgemaakt bij de politie?

Waarom valt de civiele kinderbescherming niet onder het Ministerie van VWS  i.p.v. Justitie?
De burger moet immers toch op Justitie en de rechtspraak kunnen vertrouwen, dat ze slechts werken gebaseerd op feiten i.pv. veronderstellingen en aannames geuit door Stichtingen? (Waarmee ze overgeleverd zijn aan de willekeur van diezelfde Stichtingen, met grote financiële belangen en elk hun eigen ideologie)
Vertrouwen dat voor de gezondheid van het kind gewerkt wordt met bewijs op diagnostisch niveau, beschermd met tuchtrecht en beroepsethiek.

 
Dit kernprobleem moet landelijk worden opgelost, en nu rond ik af met een dringend advies:

Ik raad daarom aan om er zorg voor te dragen, dat voortaan bij elke uithuisplaatsing: er standaard een mutatie word opgemaakt die bijgesloten moet worden bij de aanvraag van een VOTS-verzoek, voordat deze per fax bij de kinderrechter (vaak slechts een griffier) op het bureau komt te liggen.

Edwin Lauxen



Redactie Dark Horse: Een heel goede brief van Edwin Lauxen waarin terechte vragen worden gesteld. Inderdaad, waarom valt de civiele kinderbescherming eigenlijk niet onder het ministerie van VWS? Aangezien er feitelijk niet aan waarheidsvinding hoeft te worden gedaan, is het merkwaardig dat het onder Justitie valt. De toetsing van de hele procedure door de kinderrechter stelt in de praktijk in veel gevallen niets voor, omdat het ‘bewijs’ (veelal roddel en achterklap, aangevuld met insinuaties) door BJZ wordt aangeleverd, waar de rechter die zelf geen pedagoog is meent op te kunnen vertrouwen. Met rechtspraak heeft deze rituele dans niets te maken, dus waarom de schijn ophouden?

Ouders hopen natuurlijk een kinderrechter te treffen die wél enige kritische vragen durft te stellen aan BJZ of de RvdK, maar het gegeven dat dit op het toeval gebaseerd is, zegt al genoeg. Advocaten die hun cliënt gerust stellen met de mededeling: “Deze rechter doet goede uitspraken en luistert ook naar de ouders”, is veelzeggend. Dat betekent dat men te maken heeft met een rechter die niet bang is verantwoordelijk te zullen zijn voor de volgende ‘Savanna-zaak’ en daarom echt inhoudelijk een zaak bestudeerd. Wanneer zullen ouders in dit land het meemaken dat dit soort zittingen, waarbij er echt aandacht is voor het verhaal van de ouders, geen luxe meer zijn maar de normale gang van zaken?

             Terug naar Alle artikelen Jeugdzorg Dark horse
C http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.com/2012/04/alle-artikelen-jeugdzorg-dark-horse.html


Geen opmerkingen:

Een reactie posten