dinsdag 26 maart 2013

Jordy op de Turkse televisie




http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2012/06/derde-wereldland-doet-wel-aan.html 

Jordy op de Turkse televisie  

Ada Busman, de oma van Jordy spreekt hier over haar zoon Rohn en kleinzoon Jordy, die naar Bolivia zijn gevlucht. De vader nam zijn kind mee ver buiten de Nederlandse grenzen, om hem te beschermen tegen de geestelijke en lichamelijke mishandelingen die de jongen onderging in een zorgboerderij, onder verantwoordelijkheid van de William Schrikker Jeugdbescherming.
De vader zag geen andere uitweg meer, omdat ondanks het herhaaldelijk indienen van klachten, tenslotte wel beterschap werd beloofd door de WSJ, maar de feitelijke situatie voor de jongen niet veranderde. 
De Turkse televisie heeft deze documentaire uitgezonden op maandag 25 maart 2013, volgend op het nieuws rond Yunus, wiens zaak op zo’n verdraaide manier in de media kwam, dat in Nederland de indruk ontstond dat het de Turken enkel om de seksuele geaardheid van de pleegouders zou gaan, terwijl de onzorgvuldige handelswijze van de Nederlandse jeugdzorg over de hele linie in de Turkse media kritisch onder de loep genomen werd. 
Naast berichtgeving over Yunus, waarvan de feiten nog steeds niet door de mainstream-media hier zijn opgepikt  (‘De zaak Yunus – de feiten’) is er ook aandacht besteed aan de schrijnende zaak van de Rotterdamse ‘glaswolmoeder’ (de zogenaamde ‘parasietenwaan’) en de zaak van de Letse Ilja (Culemborg-affaire) die blijft vechten voor zijn moeder, broertje en zusje, eerst tegen Bureau Jeugdzorg  Gelderland en later toen het dossier in paniek over de schutting werd gegooid bij het Leger des Heils jeugdzorg, tegen de kinderrovende heilsoldaten.  
  
Bij het bestuderen van het dossier van Jordy, is bij ons de benaming ‘Ladder van vijf’ in gebruik geraakt, wanneer we aan mensen die nooit eerder met BJz, RvdK of WSJ te maken hebben gehad, willen uitleggen hoe jeugdbeschermers er in slagen om onterecht uithuisgeplaatste kinderen (zoals ook Yunus) vast te houden tegen alle redelijkheid in. Deze casus laat zien hoe dat in zijn werk gaat. Met pseudo-diagnoses, die niet meer dan vermoedens en speculaties zijn, die geen ander doel dienen dan de oorspronkelijke fout van uithuisplaatsing te verdoezelen.
 
 ‘De Ladder van vijf’: 

1. De eerste onjuiste beslissing door de Gezinsvoogd van de WSJ genomen, was de uithuisplaatsing van de jongen, op achteraf bewezen onjuiste gronden.

Na de scheiding van de ouders van Jordy, verleende zijn moeder die een drugsprobleem had, vanuit haar huis seksuele diensten tegen betaling. Zij werd door één van haar klanten mishandeld en van deze mishandeling werd valse aangifte gedaan tegen de vader van Jordy. 

De gezinsvoogd (vanwege vrijwillig aangevraagde hulp) wist dat de aangifte vals was, maar verklaarde dat de uithuisplaatsing noodzakelijk was, omdat de vader in de gevangenis zou verblijven en de jongen zou voordat de vader vrij kwam, uit huis moeten worden geplaatst. De jongen had in die periode verblijf bij zijn vader waar hij heel gelukkig was, en de moeder had een bezoekregeling.  

Hoewel de politie verklaarde dat er geen mishandeling door de vader had plaatsgevonden en de vader ook nooit opgesloten is geweest, bleef de uithuisplaatsing van kracht en werd de jongen bij de vader vandaan gehouden, terwijl de moeder wel contact mocht hebben.

2 .Toen de reden voor de uithuisplaatsing niet langer stand kon houden, schakelde de WSJ over op de veel gebruikte strategie van ‘andere zorgen’ omtrent het kind, die niets van doen hadden met de oorspronkelijke reden van uithuisplaatsing. De reden om het kind uit huis geplaatst te houden, werd niet minder dan vier maal (!) gewijzigd in het traject dat volgde. In de nieuwe zorgen van de WSJ heette het kind ‘van streek’ te zijn, wat nauwelijks als een kindbedreigende omstandigheid kan gelden waarvoor een UHP nodig zou zijn.

3. Toen de vader van Jordy hier tegenin bracht dat de jongen door het trauma van de uithuisplaatsing en het geïsoleerd zijn geweest van zijn vader en oma, voor een periode van maanden, waarbij de vader zelfs geen telefonisch contact mocht hebben met zijn kind, het PAS (Ouder Vervreemding Syndroom) had ontwikkeld, kwam de WSJ opnieuw met een andere verklaring van de toestand van de jongen. Deze keer was het een hechtingsstoornis. Stichting De Knoop gaf daarop het advies dat de jongen vanwege de hechtingsstoornis, zo snel mogelijk naar huis moest naar een liefdevolle en stabiele omgeving.

4. Dit was niet naar de zin van de WSJ en zij veranderde de problematiek van Jordy nogmaals en nu werd het een ‘dreigend loyaliteitsconflict’. De vader van Jordy kon ook hier genoeg tegenin brengen en hij zette zijn argumenten kracht bij, met pijnlijke voorbeelden van hoe de WSJ zelf bezig was een loyaliteitsconflict uit te lokken, door haar krankzinnige bejegening van de jeugdige. Zo werd de jongen bij het bezoek van zijn gescheiden ouders, die moesten plaatsvinden op een en dezelfde dag, voor de keuze gesteld om te bepalen of hij van zijn vader of van zijn moeder het cadeautje wilde aannemen, want van beiden mocht niet. Daarbij kreeg hij bij herhaling van de pleegouders te horen dat zijn vader niet deugde. 

[Voor de WSJ met de laatste diagnose voor de dag kwam, was Jordy inmiddels door zijn vader zonder toestemming uit de zorgboerderij weggehaald en met hem naar het vliegveld gereden, vanwaar zij vertrokken naar Bolivia. Het machteloze gevoel van continu door de WSJ getraineerd te worden en het schrikbarend geestelijk en lichamelijke achteruitgaan van zijn zoon (waar vergelijkende foto’s van voor –tijdens - en na verblijf in de WSJ instelling voor zich spreken) deden hem tot deze wanhopige daad besluiten.] 

5. De vijfde beschrijving van de gesteldheid van de jongen door de WSJ, omvatte veel ziekteverschijnselen, met daarbij speciaal de suggestie van verstandelijke beperking. Deze diagnose-op-afstand leidde tot de conclusie van een erfelijke ziekte, zichtbaar aan een plat hoofd, een te groot hoofd, een te grote tong, een mond die altijd open staat, problemen met lopen (regelmatig vallen), waardoor de jongen onvermijdelijk de rest van zijn jeugd in een instelling zou moeten verblijven. 

Jordy’s leven nu 

Jordy is in een ander land, Bolivia, buiten de invloed van de WSJ-hulpverlening in het gedwongen kader, helemaal opgebloeid en laat niet in het minst de (erfelijke) problematiek zien, die door de WSJ zou zijn vastgesteld. 

Het huidige leven van Jordy geen enkele reden tot zorg biedt, maar juist reden geeft tot vreugde en hoop, omdat een jongen die zo diep in de ellende heeft gezeten (Een zes weken durend psychologisch onderzoek in Bolivia toonde aan dat de jongen geestelijk en lichamelijk mishandeld is geweest in de WSJ-instelling, in de woorden van de psycholoog ‘grenzend aan marteling’) nu zijn leven weer helemaal op de rails heeft en een goed lerende jongen is, met veel vrienden, die deel uitmaakt van het nationale jeugd-zwemteam.  
 








 

Zijn eerste taal is inmiddels Spaans. En al zijn de nare herinneringen aan het WSJ-gezinshuis waar hij heeft gezeten niet langer op de voorgrond tredend, door de goede begeleiding aldaar, heeft hij evengoed te kennen gegeven onder geen beding ooit nog naar Nederland te willen terugkeren.  

Sven Snijer


8 opmerkingen:

  1. Het boek IK ZAL NOOIT MEER STOUT ZIJN met het hele verhaal is vanaf eind mei in de boekhandel te verkrijgen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Bedankt Ada, nog een (groot)moeder die een standbeeld verdient door als een leeuw te vechten voor het bij elkaar houden van haar zoon en kleinkind.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dit zijn geen "incidenten".
    Dit zien we als dossierbestudeerders zo vaak.
    Het is bevreemdend dat rechters dat niet zien na bestudering van het hele dossier, dat vaak niet geheel verstrekt wordt door BJZ. BJZ selecteert informatie, zoals het de gezinsvoogdij uitkomt.
    Hier is duidelijk dat het BJZ/WSJ met de inzet tot gesloten instellingsplaatsing, weg bij ouders, een kinderleven lang geld wil verdienen, terwijl het niet in het belang van het kind uit te leggen valt;
    zeker niet uit te leggen is tegen deskundigen buiten BJZ.
    Mogelijk dat rechters in de smoezen van BJZ trappen, maar
    o rechters, het wordt gezien waar u in struint!
    Volgens LJN BD1113 mag u onderzoeken of het diagnostisch traject om tot gevolg-hebbend oordeel te komen wel diagnostisch en ontwikkelingspsychologisch verantwoord is.
    Dat behoort de gezinsvoogd zelf (beëdigd) voor de rechter te kunnen uitleggen zonder suggesties. Laat de gezinsvoogd dit onder ede verklaren en uitleggen, en luister ook naar wat de ouders zeggen, en
    weeg of de UHP wel beter werkt dan 'hulp aan huis'.
    Thuis-hulp is vaker effectiever. Het vertrouwen wordt dan niet aangetast, wat een belangrijke factor is voor een opgroeiende.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De rechters zien het niet, omdat het dossier enorm chaotisch is. Alle chronologie is zoek, dus je weet niet meer wanneer wat is gebeurd. Daardoor lijkt het alsof er recent nog feiten zijn geweest, die maken dat het kind nog niet naar huis kan terugkeren.
      Beste rechter, als u meeleest, denk er dan bij een volgend dossier om, dat u erop focust, of jeugdzorg 1. zich wel inspant om het kind naar huis te laten terugkeren, 2. of jeugdzorg wel hulp en ondersteuning geeft, 3. de gezinsvoogd wel doelen heeft gesteld die gehaald moeten worden, onder wiens deskundige leiding zijn die tot stand gekomen en hoe de gezinsvoogd daaraan werkt.
      Als u zich dat voor ogen houdt, zult u heel snel begrijpen dat de gezinsvoogd gedurende één jaar helemaal niks heeft gedaan en kan de uhp of ots dus worden opgeheven. Logisch toch? Ze doen niks, dus is uhp of ots niet nodig!!
      Mocht het teveel moeite zijn om op deze manier het dossier te screenen, stuur het dan gerust aan mij op. Kleine moeite want al die dossier zien er precies hetzelfde uit. Soms hebben ze zelfs vergeten de namen te veranderen.

      Verwijderen
    2. Er zijn rechters die het wel zien:
      raadsheer Van Teeffelen in maandblad FJR, 2010, nr.10, blz. 248....
      Vals en verduisterend knip- en plakwerk en herhalen van reeds bewezen onjuiste feiten. Chaos creëren om de rechter te laten luisteren op de overvallende mondelinge beweringen van de gezinsvoogd, die volkomen grond missen.
      BJZ, dat geen uitleg weet te geven op psycho-medisch niveau, maar suggereert.
      Ook LJN BB0880 is aardig.
      Maar, rechters, het komt te weinig naar boven. Want u neemt nog te vaak van BJZ aan op geloof!
      Een bewering dat ouders "tegenwerken" heeft vaak de grond dat de gezinsvoogd niet mee wil werken of tegenwerkt het kind diagnostisch te geven wat nodig is omdat er een 'verdenking' rond de ontwikkeling zou zijn - is een rechters-bespelende bewering om u af te leiden.
      Onderzoek als een vader/moeder met kennis van ontwikkelingspsychologie en diagnostiek-gang. Laat dat niet ontbreken.

      Verwijderen
  4. Wij zijn een goed verbonden gezin, geen problemen met wat dan ook. Maar laatst was mijn dochtetje op school gevallen en we hadden een dag later een afspraak bij de ziekenhuis.
    Dochtertje huilen en bang om die blauwe plek op haar been. Ze zei; "papa, als ze dat zien pakken ze mij van jullie af!" Ik vroeg wie ? " jeugdzorg" zegt ze ! Kun je nagaan wat een reputatie Jeugdzorg heeft. Kinderen op lagere scholen leven nu al met de angst "JEUGDZORG".

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mij is verteld door een gezinsvoogd dat zij geen hulp en zorg meer mogen geven, maar een situatie moeten laten escaleren, waarop vervolgens de kind(eren) onder het mom 'wij denken aan de kinderen' uit huis worden geplaatst!
    Deze gezinsvoogd wilde uit haar beroep weg, maar zij zat vlak voor haar pensioen, dat was haar probleem.
    Gezinsvoogd zijn is twee functies vervullen die elkaar bijten.
    Je kunt niet én een gezin de volle zorg geven en hulp bieden en daarnaast bedreiging signaleren, waarbij je op een gruwelijke wijze kinderen uit huis plaatst en een enorm trauma veroorzaakt!
    Maar men heeft blijkbaar gekozen om welke reden dan ook voor de rol van escaleren en uit huis plaatsen.

    Hoe moet een kind zich wel niet voelen tussen politiefunctionarissen die het kind belemmeren om te ontvluchten uit de armen van gezinsvoogden die een kind oppakken (letterlijk de bodem onder de
    je voeten weghalen ... of meesleuren, zonder afscheid te kunnen nemen van je moeder en broer, andere familie, vriendjes, vriendinnetjes en school, zonder met jou te hebben gesproken ... zonder je te hebben voorbereid, zonder je medicatie (dat is een kind naar het leven staan), zonder het kind het recht te geven en van informatie te voorzien dat het recht heeft op een jeugdzorgadvocaat die hij niet behoeft te betalen.... een volwassene zou hiervan al een ernstig trauma over houden, laat staan een kind in zo'n chaotische onoverzichtelijke
    situatie. Terwijl men weet dat kinderen zichzelf altijd de schuld gaan geven van de situatie.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Waarom worden de schuldigen die toch erg veel ellende aanrichten in Nederland nooit gestraft? Hoe is het mogelijk dat jeugdzorg en aanverwanten boven de wet staan?

    BeantwoordenVerwijderen