zaterdag 14 september 2013

Maar als ik nou niet zielig ben?

Het wil nog niet tot de gemiddelde burger doordringen, maar met het nieuwe systeem van sociale wijkteams in de grote steden is er niet slechts sprake van een andere manier van hulpverlenen. Wat er in werkelijkheid gebeurt is dat er een veranderende samenleving ontstaat, die minder individuele ruimte laat aan burgers omdat communitaire idealen aan ze worden opgedrongen door de overheid.

Het is lachwekkend en tegelijkertijd beangstigend dat mensen die dit beleid voorstaan niet in staat zijn de contradictie op te merken in het benadrukken van de eigen kracht van burgers, terwijl die burgers niet geacht worden deze kracht op eigen initiatief aan te spreken, maar daartoe moeten worden aangezet door het hele omringende sociale netwerk van professionals en vrijwilligers.  

Communo-Democratie

Wat is er aan het gebeuren? Onze democratie verandert ongemerkt in een Communo-Democratie, omdat onze politici van links tot rechts besloten hebben dat individualiteit te duur is geworden. Individualiteit eist kwaliteit, terwijl hulp en ondersteuning aan gezinnen op basis van ‘saamhorigheid’ beoordeeld wordt vanuit consensus. Vingers opsteken voor wie een voorstander is voor de stelling dat deze ouders vooruitgang hebben geboekt… Vingers opsteken voor de stelling dat de ouders pedagogisch onbekwaam zijn en een gevaar voor hun kinderen… Vingers opsteken voor de stelling dat deze ouders recht hebben op doorverwijzing naar specialistische hulp… 

Er is natuurlijk één heel belangrijke vooronderstelling waar iedereen aan voorbij gaat bij de introductie van de sociale wijkteams. Het af-schu-we-lijk lage ontwikkelingsniveau van de ouders, want anders zouden deze mensen geen hulp nodig hebben bij het oppakken van de telefoon om de huisarts te bellen voor een afspraak. Anders zouden anderen ze niet hoeven te vertellen hoe ‘eigen kracht’ er uit ziet. Een heel netwerk om iemand heen bouwen impliceert toch dat de boel zal instorten, als we niet met z’n allen een oogje in het zeil houden. En weet u, zo achterlijk en imbeciel voel ik me helemaal niet!  
 
Reuze trots

Het feit dat ik twee kinderen heb met ASS (waar ik zielsveel van hou en reuze trots op ben) heeft bij nooit de vraag opgeworpen of er misschien bij mij of mijn vrouw een steekje los is. En ik heb nooit de behoefte gevoeld om allerlei mensen over de vloer te krijgen, omdat de diagnose autisme spectrum stoornis door de specialist vastgesteld, misschien voor de gemeente te duur is. Ik heb ook nooit gedacht dat een extra opvoedingscursus een aangeboren aandoening zou kunnen wegtoveren en ik vindt het ook helemaal geen goed idee om mijn hele sociale leven met anderen te delen, zeker niet als de veiligheid van mijn kind beschouwd wordt als één van de voornaamste verantwoordelijkheden van de overheidsbemoeials, die vooralsnog weinig op hebben met waarheidsvinding.

Je kunt ze de rapporten van echte deskundigen in hun gezicht duwen, maar daar hebben ze in de regel ‘toch een andere mening over’. Wanneer ik gewoon zorg nodig heb voor mijn kind en er geen enkele sprake is van een dreigende uithuisplaatsing (of zelfs maar ontwikkelingsbedreiging-door ‘schuld’ van ouders) , wil ik niemand bij mij over de vloer hebben die daar professioneel gezien niets te zoeken heeft. Nog los van de vraag of die extra ondersteuning altijd wel nodig is, met goede externe begeleiding en/of medicatie.
 
Dus, sorry lieve Utopisten ‘nieuwe stijl’, maar dit sociale feestje, dit tribale retro-evenement, mag aan mijn deur voorbij gaan. 

Aan welk profiel hebben ze eigenlijk gedacht toen ze dit systeem van sociale wijkteams introduceerden in de grote steden? Toch geen mensen die zelf de weg naar de hulpverlening weten te vinden, indien nodig. Voor gewone mensen die om hun kinderen geven en die niets te gek is om het welzijn van hun kinderen te bevorderen hoef je toch geen commune-systeem  te bedenken om ze in de gaten te houden, thuis en op school? Aan wat voor soort mensen denken ze eigenlijk? Ik wil het zo graag uit de mond van de politici horen. Want het discrimineren dat ze impliciet doen, een sluitend vangnet voor de stupide, hulpeloze onderlaag van de samenleving, wil ik ze zo graag eens hardop horen zeggen. Als ze dat namelijk niet doen, maar het systeem introduceren als algemeen op alle ouders van toepassing, dan voel ik me per ongeluk ook aangesproken. En dat willen ze toch niet? 
 
Licht Verstandelijk Beperkt

Welke groep mensen zijn dat ook al weer, die wel op zichzelf mogen wonen, maar waarvan we eigenlijk verwachten dat ze het niet helemaal zelf kunnen…Even denken, ja ik weet het, LVB-mensen, die altijd contact moeten houden met hun ambulante verzorgers. Mensen die we het idee willen geven dat ze het zelf kunnen, maar dat is meer gebaseerd op hun psychologisch welbevinden dan op de feiten van de situatie. Als Karel op een dag besluit om een ongeopend blik erwtensoep in de magnetron klaar te maken, moeten we toch ingrijpen. Is dat hoe de overheid de burgers ziet? Het frappante is dat we nu een tegenovergestelde beweging waarnemen in de wereld van mensen met een verstandelijke beperking (die mogen/moeten steeds vaker op zichzelf gaan wonen) terwijl we mensen met een normaal verstand steeds meer gaan benaderen als zwakzinnigen, die zonder het in de nek hijgen van de hele buurt spoedig hun ‘eigen kracht’ zullen verliezen.  

Het spijt me voor de buurt-roddelmachine, maar ik heb niet zo de behoefte om van alles met anderen te delen. Ik weet het wel, dat is verdacht, want als je hersenloos en willoos bent, heb je van de overheid toch niets te vrezen? Waarom laat ik me dan niet inkapselen met een oerwoud aan goede bedoelingen, waardoor we ons allemaal weer heerlijk met elkaar verbonden kunnen voelen?
 
Noem me maar ouderwets, maar ik dacht dat dat de taak was van religie, het verenigingsleven, politieke partijen, sportverenigingen, de visclub, het buurthuis en de koffie-ochtenden op school. ‘Sharen’ associeer ik toch vooral met Anonieme Alcoholisten, gevangenistherapie, sektes en groepsgesprekken voor psychiatrisch patiënten. Mensen die het echt even niet meer alleen kunnen, mogen van mij alles delen, want dat lucht lekker op. Maar een probleem dat je klein kunt houden en dat professioneel kan worden behandeld, daar heb ik liever niemand anders overheen staan kwijlen.
 

Sven Snijer

3 opmerkingen:

  1. Het is te eng voor woorden, in de Tweede wereldoorlog sliep je verrader ook nooit en nu weer laat men angst voor elkaar opleven. Het in de nek hijgen van de hele buurt, ja. Dat is levensgevaarlijk. Dat begin ik wel door te krijgen.
    Ik ben drie maanden geleden verhuist, maar mijn nieuwe buren in de flat zijn blijkbaar al ondervraagd door de ‘huismeester’ (lees overheidsmelder) betreffende overlast (woon en schuifgeluiden), mijn gezinssituatie (er werden 's nachts spullen binnengebracht, ga ik stiekem samenwonen of misschien ben ik wel een heler/steler?), mede omdat mijn oude buren uit dat kleine gehucht van alles hebben gemeld met hun clubje van drie.

    Dat een aantal van de verhalen binnen vijf minuten onderuit gehaald kunnen worden doet niets af aan de betrouwbaarheid van hun getuigenissen blijkbaar.
    Er werd zelfs een spoedvergadering bijeengeroepen met daarin zitting van leden van politie, sociale dienst (huh?), woningbouw, Parlan/Helpende hand om te bepalen of er behoefte was aan een vorm van hulpverlening.

    Dat er slechts één persoon in die bijeenkomst werkelijk gesprekken met mij heeft gehad was de enige reden dat ik hiervan op de hoogte was gebracht (minder dan 24 uur van tevoren). De sociale dienst die mij de dag ervoor 1,5 uur had doorgezaagd over mijn gezinssituatie. (Woon ik samen? De uitkomst: nee, maar ik moet het voortaan wel melden als ik een logee heb voor meer dan 2 dagen!) was ook op de hoogte TIJDENS dat eerste gesprek, maar lichte mij niet in dat alle informatie de volgende dag nog eens meegenomen zou worden naar die bijeenkomst...etc, etc, etc.

    Te eng voor woorden!!!

    BUREN... U KUNT GEWOON NAAR MIJ TOE KOMEN MET KLACHTEN, IK DOE U NIETS, IK BEN GEWOON WAT DRUKKER DAN DE GEMIDDELDE PERSOON EN ALS IK ME ZORGEN MAAK OVER IEMAND DAN GA IK OOK ZELF EVEN KIJKEN OF IK IETS KAN DOEN. LAAT JE NIET BANG MAKEN, DAARMEE SPELEN WE DIT SYSTEEM IN DE KAART. HET KAN ZICH OOK TEGEN U KEREN!!! dank u.

    (Tijdens de vergadering besloot de wijkagente eens persoonlijk kennis met mij te maken… Misschien een ideetje om dat voortaan eerst te doen.... Ook voor buren en zo.)

    Vranzien

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Roepende in de woestijn Sven!
    Probeer dat maar eens uit te leggen aan mensen, zelfs hoogopgeleiden, die geen idee hebben en het verschil niet weten tussen de jeugd ggz en de jeugdzorg. En dan de retoriek van de jeugdzorg weerleggen. Wow, is daar ergens een cursus voor?
    PR voor ouderschap. Mensen begrijpen niet dat ze zichzelf en hun nageslacht daar ernstig mee in de vingers snijden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach en als je niet mee wil werken dan mijd je hulp. Komt weer negatief in een rapport eigenlijk kun je geen kant meer op. Als je eenmaal in de klauwen van jeugdzorg ben belandt en je het stickertje geen pedagogische vaardigheden hebt toebedeeld gekregen terwijl ik opgeleid ben tot sociaal pedagogisch werker niveau 4. Het maakt allemaal niks uit. Wil je hulp om de nalatigheid van jeugdzorg te bewijzen wil niemand een rapport schrijven en hulp vanuit gemeente wordt inderdaad gezien als niet zelfredzaam want er wordt een zelfredzaamheidmatrix ingevuld die wel wat aangepast moet worden anders krijg je geen hulp. Diep triest en weer een stempeltje erbij. Hiermee wou ik alleen maar aantonen dat ik hulp in huis heb zodat de kinderen nu al 3 jaar uhp terug kunnen. Maar ook hier wordt geen gehoor aangegeven van mij had die hulp ook niet gehoeven. En was verhuizen na een slechte relatie voldoende geweest maar dan wel met mijn kinderen had binnen anderhalve maand eigen woning compleet ingericht en plek voor alle vijf mijn kinderen maar terug krijgen ho maar zit al drie jaar alleen in een veel te groot huis met vijf lege bedden dat is pas onmenselijk. Meende ook dat de indicaties voortaan door de gemeente werd afgegeven doe dan degelijk onderzoek of het wel noodzakelijk is want klakkeloos op de rapportages van instanties afgaan is te makkelijk heb nog geen woord gesproken met diegene maar oordelen kunnen ze zonder je gezien te hebben erg krom.

    BeantwoordenVerwijderen